Kto żył w tamtych czasach do dziś pamięta w jakich okolicznościach się dowiedział o tym, że mamy nowego papieża Jana Pawła II i że jest nim Polak kardynał Karol Franciszek Wojtyła.
Ja 40 lat temu w zapadającym zmroku wraz z rodzicami wykopywałem i znosiłem do szopy warzywa na działce. Wróciliśmy już jak się ściemniało do domu. Telewizor zanim się włączył nagrzewał się i dlatego usłyszeliśmy tylko ostatnie słowa komunikatu wygłoszonego na początku dziennika telewizyjnego: „Karol Wojtyła”. Tata wówczas powiedział „Czyżby wybrali papieżem Wojtyłę?” Do końca dziennika nie powiedziano już nic. Zaraz po dzienniku włączyliśmy radio rozpoczęliśmy słuchać Radia Wolna Europa gdzie radośnie co chwile powtarzali informację o wyborze kardynała Karola Wojtyły na papieża. Relacjonowano jak cieszy się Kraków. Później były jeszcze rozgłośnie: Głos Ameryki i Sekcja Polska BBC. I powiem, że nawet nie zagłuszali tych audycji tak mocno jak zawsze. My także byliśmy dumni i cieszyliśmy się. Jednak… dopiero kilka miesięcy później jako 9-latek poczułem powagę tej chwili. Było to podczas pierwszej pielgrzymki papieża do Polski, kiedy usłyszałem w telewizji słowa papieża wypowiadane silnym, stanowczym i pełnym pasji głosem, odbijającym się w ciszy słuchającego ich tłumu: „Wołam, ja, syn polskiej ziemi, a zarazem ja, Jan Paweł II, papież. Wołam z całej głębi tego Tysiąclecia, wołam w przeddzień Święta Zesłania, wołam wraz z wami wszystkimi: Niech zstąpi Duch Twój! Niech zstąpi Duch Twój i odnowi oblicze ziemi… Tej ziemi!”